وبلاگ

۲-۴-۴- دلیل قانونگذاری تقاضا برای محافظه کاری

قانونگذاری نیز انگیزه ای را برای شرکت ها در گزارش گری مالی محافظه کارانه فراهم می‌کند. زیان های ناشی از دارایی ها و درآمدهایی که بیش از واقع ارزشیابی شده اند، بیشتر از سودهای از دست رفته ناشی کمتر از ارائه کمتر از واقع دارایی ها و درآمدها، باید مورد توجه قرار گیرند. این موضوع موجب می شودکه قانونگذاران و تدوین کنندگان استاندارد محافظه کار گردند.

در حالی که انگیزه های قانونی برای محافظه کاری در حسابداری وجود دارد، اخیراًً گاهی اوقات به نظر می‌رسد تدوین کنندگان استانداردهای حسابداری، این انگیزه ها را نادده گرفته اند. گفته ها واقدامات اخیر آنهادر حمایت از ” بی طرفی ” و مخالفت با هر نوع سوگیری است.به نظر می‌رسد بیان مفاهیم شماره دو هیآت تدوین استانداردهای حسابداریمالی درباره ویژگی های کیفی این موضع را پذیرفته است. و برخی از استانداردها به ظاهر مخالف سوگیری محافظه کاری هستند. یکی از آنه، استاندارد شماره ۱۴۲ است که ارزیابی دوره ای سرقفلی را برای تعیین کاهش ارزش آن جایگزین استهلاک سرقفلی نموده است. ارزیابی کاهش ارزش نیازمند ارزشیابی جریان هاینقدی آتی است. از آجا که این جریان های نقدی آتی احتمالاً تأییدپذیر نمی باشند، آن ها و ارطزشیابی بر اساس آنه، احتمالاً قابل دستکاری هستند. محافظه کاری به کارگیری چنین مقیاس هایی را مجاز

نمی شمارد.

۲-۵- دلایل تقاضا برای محافظه کاری از دیدگاه بال وشیواکومار

بال وشیواکومار (۲۰۰۶) دلایل وجود تقاضا برای عدم تقارن زمانی در سود حسابداری را از دو جنبه مرتبط با قرارداد بیان نمودند:

۱٫فرایند حسابداری تعهدی یک فعالیت هزینه بر است .

۲٫‌گروه‌های درگیر در قراردادها، تقاضای بیشتری برای شناسایی به موقع زیان عملیاتی نسبت به شناسایی به موقع سود عملیاتی دارند.

هر دو دلیل مهم است. ابتدا به تشریح این موضوع می پردازیم که حسابداری تعهدی ه صورت قابل توجهی گران(هزینه بر) است. سودهایی که زیان های عملیاتی به موقع را در خود جای داده‌اند، نسبت به سودهایی که تنها زیان های عملیاتی به موقع را در خود جای داده‌اند، از نظر اطلاع رسانی کاراتر می‌باشند. ‌بنابرین‏، اگر حسابداری تعهدی خیلی گران نباشد، انتظار می رود که سودهایی برای اهداف قراردادی ترجیح داده شوند که هم حاوی زیان های عملیاتی و هم سودهای عملیاتی به موقع باشند.

گرچه در مطالعات پیرامون محافظه کاری درباره هزینه های مستقیم و غیر مستقیم حسابداری تعهدی به اختصار سخن به میان آمده است، بی شک این هزینه ها حائز اهمیت هستند و باید بیشتر مورد توجه قرار گیرند. برآورد و تغییر برآورد جریان هیای نقدی آتی مرتبط با دارایی و بدهی ها نیازمند زمان، سرمایه وهمچنین نیروی انسانی زیادی است. به علاوه ممکن است در نتیجه آن برآوردهایی از جریان های نقدی آتی که نادرستی آن ها مشخص می شود، هزینه های قانونی زیادتری ایجاد شود.

دلیل دوم، ‌به این موضع اشاره دارد که تقاضای مرتبط با قراردادها برای سودها و زیان ها به موقع یکسان نیست، به عبارتی، تقاضا برای شناسایی سودها و زیان ها دارای عدم تقارن زمانی است. موضوع مورد توجه این نیست که آیا سهام‌داران، اعتباردهندگان، و مدیران سودهایی را ترجیح می‌دهند که تنها حاوی زیان های به موقع است- در بالا ذکر شد که ‌گروه‌های درگیر در قراردادها، عموماً سودهای حاوی هم زیان ها و هم سودهای به موقع را ترجیح می‌دهند. – بلکه این است که آیا و چرا مزایای اطلاعاتی ناش از زیان های عملیاتی بیشتر از مزایای اطلاعاتی ناش از سودهای عملیاتی است. در مطالعات انجام شده، قراردادهای بدهی وپاداش، محرک های اصلی وجود تقاضا برای عدم تقارن زمانی در سود وزیان ها بشمار آمده اند.

طبق گفته های بال وشیواکومار، و واتس، تقاضای کمتری برای شناسایی سود عملیاتی نسبت به زیان عملیاتی وجود دارد، زیرا مدیران اطلاعات مربوط به سودهای عملیاتس را به صورت اختیاری افشا می‌کنند. به هر حال ، ‌به این علت که سیتستم حسابداری مالی به صورت آشکارا، خیلی از سودهای عملیاتی اقتصادی را به موقع شناسایی نمی کند، مشخص نیست که تا چه اندازه، این اطلاعات اختیاری مربوط به سودهای عملیاتی، خارج از سیستم حسابداری با هزینه ای مختصر قابل بررسی (رسیدگی) هستند. انعقاد قرارداد با اتکا بر اطلاعات اختیاری افشا شده مشکل است. ‌بنابرین‏، مشخص نیست که قراردادهای بدهی وپاداش چه میزان کارآمدتر خواهند بود، زمانی که این قراردادها بر مبنای ترکیبی از سودهای حسابداری حسابرسی شده( مشتمل بر زیان های عملیاتی به موقع) و افشا اختیاری سودهای عملیاتی حسابرسی نشده، منعقد گردند(بال و شیواکومار،۲۰۰۵؛واتس،۲۰۰۳).

اعتباردهندگان دارای ادعاهای مالی نسبت به اخبار بد مربوط به سود آوری شرکت یا ارزش خالص دارایی ها، در مقایسه با اخبار خوب، حساسیت کمتری دارند. برای مثال، اعتباردهندگان در شرکت های با وضعیت مالی مناسب تمایل بیشتری برای یافتن اخبار بد با اهمیت در رابطه با ارزشیابی ادعای خود دارند، و برای یافتن اخبار خوب با اهمیت مؤثر بر ارزشیابی ادعای خود، تمایل کمتری دارند. در نتیجه، اگر گنجاندن سودها و زیان های عملیاتی به موقع در سود، نیازمند هزینه زیادی باشد، قراردادهای بدهی باعث ایجاد تقاضای بیشتری برای زیان های تعهدی به موقع می‌شوند( و ‌گروه‌های حاضر در قراردادها تمایل خواهند داشت برای تحقق سودهای عملیاتی که قابلیت بررسی پایینی دارند تا زمانی که بررسی و جای دادن آن ها در سود آسان گردد، صبر کنند).

تقاضا برای عدم تقارن زمانی در شناسایی سودها و زیان های عملیاتی در قراردادهای پاداش نسبت به همین تقاضا در قراردادهای بدهی قابلیت فهم کمتری دارد. زیرا حسابداری تعهدی ونقدی در بلند مدت به سود یکسانی منتهی می‌شوند(سود مازاد)، مباحث مطرح شده درباره سیستم حسابداری مربوط به موضوعات مدیریتی است. در متون زیادی، به وجود سرمایه گذاری های کمتر ازاندازه وسرمایه گذاری های بیش از اندازه در افق های زمانی کوتاه مدت مدیریتی اشاره شده است. ‌بنابرین‏، با وجود این فرض که قراردادهای بر مبنای سود حسابداری منعقد گردند( و نه بر مبنای بازده سهام یا سایر معیاره عملکرد)، امکان کارآمدترشدن راردادهای پداش در صورت حذف اطلاعات به موقع درباره سودهای عملیاتی، قابل تعیین نخواهد بود(واتس،۲۰۰۳).

می توان گفت به سه دلیل که ممکن است با همدیگر از برخی جهات دارای اشتراک باشند، بر شناسایی به موقع سودهایی تأکید نمی شود.