«اِعْمَلُوا- رَحِمَکُمُ اللهُ- عَمَلَ الصُّلَحاء، وَاکْدَحُوا لِمَعادِکُمْ کَدْحَ الْأَصِحّاء، وَ ارْدَعُوا أَهْواءَکُمْ رَدْعَ الْأَعْداءِ، وَأَعِدُّوا لِلرِّحْلَهِ إِعدادَ السُّعَداءِ، وَ ادَّرِعُوا حُلَلَ الْوَرَعِ، وَ داوُوا عِلَلَ الطَّمَعِ… وَ ادَّکِرُوا الْحِمامَ وَ سَکُرَۀَ مَصْرَعِهِ، وَ الرَّمْسَ وَ هَوْلَ مُطَّلَعِهِ، وَ اللَّحْدَ وَ وَحْدَهَ مُودَعِهِ، وَ الْمَلَکَ وَ رَوْعَهَ سُؤالِهِ وَ مَطْلَعِهِ».
ترجمه: «همانند عمل کردن نیکان، ]به دستوراتش[ عمل کنید- که امیدوارم خداوند شما را رحمت کند- و مانند تلاش و کوشش افراد تندرست، به خاطر معادتان، نهایت کوشش خود را به کار ببندید و خواهشهای نفسانی خود را همانند برگرداندن دشمنانتان، از خود دور سازید و مانند آماده شدن سعادتمندان، آماده سفر آخرت شوید و جامههای پرهیزکاری را همچون زرهی بپوشید و دردها و بیماریهای طمع را درمان کنید… . و مرگ و مستی]و سرگشتگیِ[ جایِ افتادنِ آن و خاک و قبر و ترسی که شما را ]در حال حیات[ از آن آگاه ساختهاند و لَحَد و تنهاییای که در آن به ودیعه گذاشتهاند و فرشته و ترس از سوال و ظاهر شدنش را به یاد آورید».
این جاری شدن کلمات زیبا و شیرین پی در پی ادامه مییابد تا اینکه آن را به صورت یک خطبه جالب و نو پیریزی کند. شاید او در میان کارش به این فکر بود که بر خطیب مشهور سیف الدّوله، ابن نباته برتری یابد. وی در خطبههایش مردم را به شگفتی وامیداشت و ادیبان و راویان از او]جملات زیبایی[ نقل کردهاند. حریری هم میخواست ثابت کند که از او در این موضوع کمتر نیست. البتّه او راهها را برخودش، سخت و مشکل میکند و بر طبق عادت و خصلت وی]ابن نباته[ سخن نمیگوید، بلکه سجع و بدیع را رعایت میکند. به نظر او، آن مسأله برای نشان دادن مهارت بیانیش کافی نیست. بنابراین باید خودش را بیشتر به زحمت بیندازد و متعهّد شود که از کلمات خاصّی در زبان برای خطبهاش استفاده کند و آن، کلماتی با حروف بینقطه است.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
باید دانست که زمینه سخن گفتن در خطبه روز جمعه وسیع و باز است و به همین خاطر میبینیم که او فکر میکند درباره خطبهای دشوار که در آن، این بازیای که پسندیده است را تجربه کند. و کدام خطبه دشوارتر از خطبه ازدواج است؟ چرا که گوینده آن، در سختی و تنگنا است و ناگزیر باید درباره خواستگار سخن بگوید و اینکه او همتا و هم شأن نامزدش میباشد. این موضوع،چیزی بود که وی را در مقامه بعدی که مقامه «واسطیّه» نام دارد، به این سمت گرایش داد که این خطبه را طلب کند و در آن، هنر خود را عرضه کند و بضاعتش را بدین شکل نشان بدهد:
«اَلْحَمْدُلِلّهِ الْمَلِکِ الْمَحْمُودِ، اَلْمالِکِ الْوَدُودِ، مُصَوِّرِ کُلِّ مَوْلوُدٍ، وَ مَآلِ کُلِّ مَطْرُودٍ، ساطِحِ المِهادِ، وَ مُوَطِّدِ الأَطوادِ، وَ مُرْسِلِ الْأَمْطارِ، وَ مُسَهِّلِ الْأَوْطارِ، عالِمِ الْأسْرارِ وَ مُدْرِکِها، وَ مُدَمِّرِ الْأَمْلاکِ وَ مُهْلِکِها… طاوَعَ السُّؤْلَ وَ الْأَمَل، وَ أَوْسَعَ الْمُرْمِلَ وَ الْأَرْمَل، أَحْمَدُهُ حَمْداً مَمْدُوداً مَداهُ… وَ هُوَ اللهُ لا إلهَ لِلْأُمَمِ سِواهُ، وَلا صادِعَ لِما عَدَّلَهُ وَ سَوّاهُ، أَرْسَلَ مُحَمَّداً عَلَماً لِلْإسلامِ، وَ إِماماً لِلْحُکّامِ… إِعْمَلُوا – رَعاکُمُ اللهُ- أَصْلَحَ الْأَعْمالِ، وَ اسْلُکُوا مَسالِکَ الْحَلالِ، وَ اطَّرِحُوا الْحَرامَ وَ دَعُوهُ، وَ اسْمَعُوا أَمْرَاللهِ وَ عُوهُ، وَ صِلُوا الْأَرحامَ وَ راعُوها، وَ عاصُوا الْأَهْواءَ وَ ارْدَعُوها، وَ صاهِروا لُحَمَ الصَّلاحِ وَ الْوَرَع، وَ صارِمُوا رَهْطَ اللَّهْوِ و الطَّمَع، وَ مُصاهِرُکُمْ أَطْهَرُ الْأَحْرارِ مَوْلِداً، وَ أَسْراهُمْ سُؤْدُداً، وَ أَحْلاهُمْ مَوْرِداً، وَ أَصَحُّهُمْ مَوْعِداً… ».
ترجمه: «سپاس آن خدایی را که پادشاهی ستوده است و مالکی محبوب و دوستدار، و تصویرگر هر زاده شده، و پناه هر رانده شده، و گستراننده بستر]زمین[ و استوار کننده کوهها و فرستنده بارانها و هموارکننده حاجات و دانای اسرار و دریابنده آن، و نابودکننده پادشاهان و هلاککننده آنان ….. [خدایی که] با خواسته و آرزو [یِ بندگان] موافقت میکند و کسی را که توشهاش تمام شده و فقیر و مَردی را که همسرش مُردهاست، بینیاز میگردانَد. او را میستایم، ستودنی که غایت و نهایتِ آن، کشیده و امتداد یافتهاست …. و اوست خدایی که هیچ خدایی جز او برای امتها نیست، و برای آنچه راست و درست و برابر کرده [و آفریده] است، هیچ شکافندهای وجودندارد. محمد(ص) را به عنوان عَلَم اسلام و پیشوایی برای حاکمان فرستادهاست… . شایستهترین کارها را انجام دهید- که امیدوارم خداوند شما را نگاه بدارد- و در راههای حلال، حرکتکنید و حرام را دور بیندازید و آن را رهاکنید و فرمان خداوند را بشنوید و حفظکنید و صله رحم را به جای آورید و آن را مراعات کنید و از خواهشهای نفسانی نافرمانی کنید و آن را از خود بازبدارید و با خویشاوندان صالح و پرهیزکار ازدواجکنید و از گروهی که لهو و طمع را پیشه خود میسازند، جداشوید. اما، این کسی که قصد دارد دامادتان شود[۱۳] از نظر زادگاه، پاکترینِ آزادگان است و درسیادت و مهتری، شریفترین و جوانمردترین، و از نظرِ آبخورگاه، شیرینترین و در [عمل کردن به] وعده، بیعیب و نقصترین آنهاست…».
به همین صورت، این متن و بافتِ خالی از نقطه گذاری را میآفریند و ادامه میدهد.
معلوم میشود که او به این تجربه و تجربههای گذشته قانع نشدهاست و بازهم در مقامه چهل و ششم که مقامه «حلبیّه» است نمونههای جدیدی از شعر را به نمایش میگذارد که بعضی از آنها دارای نقطه و برخی هم بدون نقطه هستند. از نمونههای دارای نقطه این گفته اوست:
فَتَنَتْنی فَجَنَّنَتْنی تَجَنّی
بِتَجَنٍّ یَفْتَنُّ غِبَّ تَجَنّی
ترجمه: «تجنّی[۱۴]، مرا شیفته خود ساخته و دیوانه خود کردهاست، [آن هم] با ناز و کرشمهای که گوناگون و متنوع است به دنبال جنایتی [که در حقّم روا داشته]».
گویا این نمونهها را پایینتر از هدفِ خود میدید، پس نمونهای ساخت که کلماتِ بیتهای آن، یکی نقطهدار و دیگری بدونِ نقطه پشتِ سر هم قرار گرفتهاند، به این صورت:
إِسمَحْ فَبَثُّ السَّماحِ زَیْنٌ
وَ لا تُخِبْ آمِلاً تَضَیَّفْ
ترجمه: «بخشندگی کن که پراکنده ساختن نیکی و کَرَم، [مایه] زینت و آرایش توست و فردِ امیدواری را که میهمانت میشود ناامید نگردان!»
این نمونه هم برای او کافی نبودهاست و به آن نمونهای دیگر اضافه نمودهاست که به جناسِ خطّی بین کلمات میپردازد، به صورتی که اگر نقطههای آن حذف شود، کلمات کاملاً شبیهِ یکدیگر به چشم میخورند، مانند این بیت:
زُیِّنَتْ زَیْنَبٌ بِقَدٍّ یَقُدُّ
وَ تَلاهُ وَیْلاهُ نَهْدٌ یَهُدُّ
ترجمه: «زینب به قامتی آراسته شدهاست که [دلها را] میشکافد، و پستانی که
[دل عاشقم را] به شدت در هم میکوبد، [در دلربایی] از آن پیروی کردهاست و بدا به حال او!»
چنین به نظر میرسد که این جناس، او را به تمام آرزوهایش نرساندهاست، پس دو بیتِ دیگر سرودهاست که در آغاز و پایانِ ابیات، دارای جناس[۱۵] میباشد، جایی که میگوید:
سِمْ سِمَهً تَحْسُنُ آثارُها
وَ اشْکُرْ لِمَنْ أَعْطی وَ لَوْ سِمْسِمَهْ
فرم در حال بارگذاری ...