وبلاگ

۴- صمیمیت جنسی^[۴۳]

یعنی نیاز به ارتباط برقرار کردن، در میان نهادن و بیان افکار، احساسات، تمایلات و خیال‏پردازی‏های جنسی با همسر است. این نوع صمیمیت به ویژه در راستای برانگیختن میل جنسی می‏ باشد. همچنین نیاز و تمایل به انجام فعالیت‏هایی مانند نزدیکی جسمی، تماس بدنی، لمس کردن و نوازش کردن است که هدف اصلی آن، تحریک جنسی، برانگیختگی و لذت جنسی برای دو نفر می‏ باشد.

۵- صمیمیت جسمی^[۴۴]

یعنی نیاز به نزدیکی فیزیکی و جسمی با همسر است. این نوع از نزدیکی جسمانی را نباید با صمیمیت جنسی که هدف از آن ایجاد برانگیختگی جنسی بوده، اشتباه گرفت. صمیمیت جسمانی ممکن است در قالب یک لمس ساده یا در قالب تماس بدنی نزدیک مانند در آغوش گرفتن، ‌جلوه گر شود.

۶- صمیمیت معنوی^[۴۵]

نیاز به سهیم شدن در افکار، احساسات، عقاید و تجارب خود با همسر است که به نوعی با مذهب، حوزه های ما‏فوق طبیعی و معنوی وجود، ارزش‏ها و باورهای اخلاقی، معنای وجود، زندگی پس از مرگ، رابطه فرد با خدا یا یک قدرت برتر، رابطه فرد با طبیعت و جایگاه فرد در دنیا ارتباط دارند. اگر چه معنویت یک مسئله فردی و اختصاصی است ولی با این حال رعایت آداب و اعمال مشترک فعالیت‏های مذهبی و شرکت در مراسم و اعیاد مذهبی به همراه همسر به عنوان بخشی از صمیمیت معنوی در نظر گرفته می‏ شود. ایجاد صمیمیت معنوی خالصانه لزوماً به معنای داشتن تعهد و ایمان یکسان نسبت به نظام باورهای مشابه درباره معنویت نیست. با این وجود پذیرش صادقانه باورها، احساسات و تجربه های معنوی همسر و احترام به دنیای معنوی او لازمه این امر می‏ باشد.

۷- صمیمیت زیبایی شناختی^[۴۶] (ارتباطی)

نیاز و تمایل به در‏میان گذاشتن احساسات، افکار، ادراکات، باورها و تجاربی است که از نظر فرد به هیجان آورنده، دارای احساساتی عمیق، الهام آور و زیبا هستند. ماهیت تجارب شگفت انگیز ممکن است ساده باشد (بلور برف) و یا پیچیده (گیتی یا کیهان) و زمینه مناسبی برای ایجاد صمیمیت زیبایی شناختی به شمار می ‏رود. موسیقی، شعر، ادبیات، نقاشی، مجسمه سازی و کلیه اشکال هندسی می ‏توانند به عنوان مجرایی برای سهیم شدن زیباشناسانه به کار روند.

۸- صمیمیت اجتماعی-تفریحی^[۴۷]

نیاز به درگیرشدن و مشارکت در فعالیت‏ها و تجارب تفریحی و لذت بخش با همسر می‏ باشد. به عنوان مثال صمیمیت اجتماعی- تفریحی این نوع فعالیت‏ها را در بر می‏ گیرد: گفتن لطیفه و داستان‏های خنده دار، بیان تجربه های روزانه و صحبت از فعالیت‏های روزمره، خوردن غذا و نوشیدنی، ورزش، بازی، سرگرمی، باغبانی، گذراندن تعطیلات و خیلی کارهای تفریحی دیگر.

۹- صمیمیت زمانی^[۴۸]

به معنای آن است که هر یک از زوجین چه مقدار تمایل دارند در فعالیت‏های صمیمانه برای همسر خود وقت صرف کند. البته میزان زمان و نوع فعالیت‏هایی که فرد لازم دارد تا با شریک خود احساس صمیمیت داشته باشد، از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

صمیمیت یک فرایند پویا و تعاملی مبتنی بر احترام و اعتماد است. ‌بنابرین‏ همسران برای در میان گذاشتن عمیق‏ترین احساسات و افکار خود با یکدیگر باید احساس ایمنی کنند بدون این‏که از مورد قضاوت قرار گرفتن، ارزیابی شدن و مسخره شدن بترسند. در فرایند صمیمیت، همسران باید اطمینان داشته باشند که طرف مقابل آنچه را که او افشا ‌کرده‌است به خوبی می‏فهمد و همچنین باید خیالش راحت باشد از این که طرف مقابل نیز همین مقدار برای او خودافشایی می ‏کند. در چنین فضایی است که صمیمیت رشد خواهد کرد. این نوع پذیرندگی و تقابل سالم ساختاری است که روابط را به سطح عمیق‏تری از عشق و اعتماد رهنمون خواهد ساخت.

۲-۱-۲- سبک دلبستگی

بالبی (۱۹۶۹) دلبستگی را در قالب نظریه‏ای بزرگ مفهوم سازی کرد. وی معتقد است که رفتار دلبستگی به عنوان ابزاری در جهت حمایت و حفاظت از بقاء نوع همه جانداران و از جمله انسان‌ها کارکرد دارد. کودک برای بقاء نیازمند مراقبت از جانب بزرگسالان می‏ باشد و تلاش می ‏کند توجه والد و مراقب خود را جذب کند. رفتارهایی مانند خیره شدن، نگاه کردن به والد، غان و غون کردن، تمایل به در آغوش گرفته شدن از جمله رفتارهای کودک است که باعث می‏ شود والدین را به سوی خود بکشاند. هر کودکی در فرایند رشد نرمالی که پیش رو دارد روابط دلبستگی را با مراقب خود، ایجاد می ‏کند و گسترش می‏ دهد. شروع دلبستگی را می‏توان در همان هفته‏های اولیه رشد کودک بعد از تولد مشاهده کرد اما فرایند اصلی دلبستگی بین سنین ۴ تا ۶ ماهگی کودک مشاهده می‏ شود.

آرمسدن و گرینبرگ^[۴۹] (۱۹۸۷) مفهوم دلبستگی به والدین و همسالان را، وجود احساس اعتماد و ارتباط و عدم وجود احساسات بیگانگی می‏ دانند. به عبارت دیگر، دلبستگی به کیفیت ارتباط اولیه با والدین و همسالان، مربوط می‏ شود. هنگامی که کودک رابطه مثبت و مطلوبی با مادر یا مراقب اولیه خود برقرار کرد، به تدریج به سمت گسترش و پرورش انتظارات مثبت و پایدار گام بر می‏دارد.

مین، کاپلان و کسیدی (۱۹۸۵) بیان می‏دارند که: دلبستگی فرایندی است که بین مادر (یا مراقب اولیه) و کودک در ماه‏های اولیه تولد با ایجاد یک ارتباط عاطفی و هیجانی، متقابل، به وجود می ‏آید. این دلبستگی اولیه، اساس روابط بعدی کودک با دیگران را شکل می‏ دهد و منجر به ایجاد الگوی رفتاری مؤثر و مجموعه‏ای از انتظارات می‏ شود که نحوه شکل‏گیری روابط بعدی کودک با دیگران را تعیین می‏ نماید.

وست و شلدون- کلر (۱۹۹۴؛ به نقل از جواهری کامل، ۱۳۸۵) عقیده دارند، دانستن این‏که فردی وجود دارد که نگران شما است و شما را در ذهن خود دارد، در هر سن و هر شرایطی، منبع و پایگاهی ایمنی بخش برای فرد است. آن‏ها دلبستگی در جوانی و بزرگسالی را به عنوان روابط دوبه‏دویی تعریف می‏ کنند که در آن، همجواری با یک شخص ویژه و ترجیح داده شده، به دست یافتن به احساس ایمنی یا حفظ آن منجر می‏ شود.

دلبستگی پایه شکل‏گیری سیستم تنظیم ایمنی زیستی است. ‌به این معنی که یک محیط امن، به فرد کمک می ‏کند تا حتی در شرایط آشفته، با اطمینان عمل کند. هم‏چنین در موقعیت‏های ناخوشایند، شخص با اطمینان از حمایت دیگران از عهده آن موقعیت‏ها بر می ‏آید (زیمرمن و بکر‏‏استول^[۵۰] ، ۲۰۰۲).

سبک دلبستگی در سال‏های ابتدایی زندگی کودک با توجه به برآورده شدن نیازهای وی توسط والدین و سایرین شکل می‏ گیرد. شکل‏گیری دلبستگی تدریجی است و کودک تمایل دارد با کسی که در رفع اضطراب‏ها و نیازهای او توانمندتر است، زندگی کند. از این رو می‏توان بیان داشت که دلبستگی و مکانیزم‏های رفتاری مرتبط با آن از کودک نابالغ حمایت کرده و شانس بقای او را افزایش می‏ دهد و احساس امنیت را برای وی فراهم می‏ نماید (تری^[۵۱] ، ۲۰۰۳).

۲-۱-۲-۱- فرایند شکل گیری دلبستگی