رفتار کارآفرینانه مجموعه فعالیت‌هایی است که افراد در سطوح مختلف مسئولیت با هدف بهره‌گیری خلاقانه از منابع در جهت شناسایی و استفاده از فرصت‌ها به انجام می‌رسانند (مایر[۱۹]، ۲۰۰۲، به نقل از فکری و شفیع‌آبادی، ۲۰۱۳).
فعالیت‌های کارآفرینانه باعث شناخت نیازها، خلق ایده ها و تولد فناوری‌ها می‌شود. با کارآفرینی است که نیازها شناخته می‌شوند و با رفع نیازها پیشرفت حاصل می‌شود (صالحی نجف آبادی و همکاران، ۱۳۸۵).
اجزای فرایند کارآفرینی:
فرایند کارآفرینی شامل کلیه فعالیت‌ها، وظایف، و اقدامات مرتبط با شناخت فرصت‌ها و ایجاد سازمان‌ها برای ایجاد کسب و کار جدید است. این اجزا عبارتند از:
-
- کارآفرین: مهم‌ترین بخش فرایند کارآفرینی است. کارآفرین فردی است که به طور آگاهانه تصمیم می‌گیرد و کار مخاطره‌آمیز جدیدی را آغاز می‌کند.
-
- فرصت: برای راه‌اندازی کسب و کار جدید در جامعه فرصت‌های فراوان وجود دارد.کارآفرین با تجزیه و تحلیلی و شناسایی عوامل و موقعیت‌ها باید بهترین فرصت را برگزیند.
-
- ساختار: قالب و چارچوبی است که کارآفرین قصد دارد در آن حیطه فعالیت کند.
-
- منابع: شامل منابع مالی، انسانی، سرمایه‌گذاری و… می‌باشد.
- استراتژی و برنامه کسب و کار: شامل اهداف کلی برنامه ها و استراتژی کسب و کار تعیین شده را در بر می‌گیرد (احمدپور داریانی و مقیمی، ۱۳۸۸، به نقل از شفیع‌آبادی،۱۳۹۲).
به عقیده گارتنر[۲۰] (۱۹۸۹، به نقل از دایر[۲۱]، گریگرسن[۲۲]، و کریستینسن[۲۳]، ۲۰۰۸) برای رسیدن به رفتار کارآفرینی بیشتر باید بر روی عمل کارآفرینی بیشتر از شخص کارآفرین متمرکز شد با توجه به تمام تعاریف کارآفرینی سه عنصر بنیادی مشاهده می‌شوند که شامل:
-
- شناخت فرصت‌ها: شناسایی نیازهای برآورده نشده در بازار و خلق ایده هایی در ارتباط با خدمات یا محصولاتی که پاسخگوی این نیازها هستند.
-
- گردآوری و به کار‌گیری منابع: اشتیاق به ریسک کردن در ارتباط با تامین سرمایه از بیرون.
- شیوه ی راه‌اندازی کسب و کار: شامل آموزش مهارت های مدیریتی و مهارت‌های شخصی است (حسینی خواه،۱۳۸۷).
توجه به کارآفرینی در اجتماع، سبب پویایی و افزایش بهره وری شده و در سطح جامعه، ارزش کار را افزایش داده و روحیه سعی و تلاش را در بدنه جامعه، بالا می‌برد. اهتمام به موضوع کارآفرینی، سبب تشویق جامعه به فعالیت‌های خلاق و کارآفرینانه می‌شود و همین امر، سبب رشد و بالندگی در اجتماع می‌شود (سعیدی کیا،۱۳۹۰، به نقل از لعلی سرابی، عبدوی، و فروتنی،۱۳۹۱).
بین گرایش کارآفرینانه و فعالیت کارآفرینانه تفاوت وجود دارد. در رابطه با کارآفرینی، افراد داری ارزش‌ها، ترجیحات و ارزیابی‌ها، شناخت فرصت‌ها، و تصمیم‌گیری‌های خاص خود می‌باشند. این تصمیم‌ها ممکن است با توجه به خصوصیات فردی گرفته یا بر اساس شغل و رشد بازار گرفته شود. در نتیجه، تفاوت گرایش کارآفرینانه با فعالیت کارآفرینانه ممکن است به دلیل دموگرافی منطقی (گروه‌هایی با روحیه بالای کارآفرینی یا متمایل به رفتار کارآفرینانه)، جنبه اقتصادی (فرصت‌های اشتغال)، و ترکیبات سازمانی باشد (بوسما[۲۴] و شوجتز[۲۵]، ۲۰۱۰).
تعریف کارآفرین:
بنابر تعریف واژه‌نامه دانشگاهی وبستر: کارآفرین کسی است که متعهد می‌شود مخاطره‌های یک فعالیت اقتصادی را سازماندهی، اداره و تقبل کند(زری باف و شفیع خانی،۱۳۸۵).
از نظر بارنز [۲۶](۲۰۰۷، به نقل از شفیع‌آبادی،۱۳۹۲) تعاریف کارآفرین عبارتند از : شخصی که فرصتی را کشف و برای پیگیری و تحقق آن، سازمان مناسبی را ایجاد می‌کند. فردی که عمدتاً” به منظور کسب سود و رشد بیشتر، کسب و کاری را تأسیس و اداره کند که مشخصه اصلی آن نو آوری و مدیریت استراتژیک است. شخصی که سیاست گذاری کسب و کار با اوست، ریسک مالی را می‌پذیرد، و در فرایند تولید عامل سازماندهی است و مسئولیت تصمیماتی از قبیل اینکه :« چه چیزی تولید می‌شود ؟»، و « با چه روشی تولید شود؟» را قبول می‌کند.
دراکر (۱۹۹۳، به نقل از قوچانی و همت،۱۳۸۸) معتقد است کارآفرین کسی است که فعالیت اقتصادی کوچک و جدیدی را با سرمایه خود شروع می‌کند. کارآفرین ارزش‌ها را تغییر می‌دهد و ماهیت آن ها را دچار تحول می‌کند همچنین مخاطره پذیر است و به درستی تصمیم‌گیری می‌کند. برای فعالیت خود به سرمایه نیاز دارد ولی هیچگاه سرمایه گذار نیست. کارآفرین همواره به دنبال تغییر است و به آن پاسخ می‌دهد و فرصت‌ها را شناسایی می‌کند.
مفهوم آموزش کارآفرینی:
آموزش،کلیه مساعی و کوشش‌هایی است که در جهت ارتقای سطح دانش و آگاهی، مهارت‌های فنی، حرفه ای می‌شوند. کارآفرینی به ریسک پذیری، نو آوری و کنش کارآفرینانه نیاز دارد (رضا زاده و آقا زاده، ۱۳۸۳).
در رابطه با واژه آموزش کارآفرینی دو مفهوم مشاهده می‌شود:
۱ – آموزش ویژگی‌های کارآفرینانه : به دامنه وسیعی از شایستگی‌ها و توانمندی‌ها جهت یادگیری کارآفرینانه تأکید دارد. در این آموزش اعتقاد بر این است که با توجه به شرایط متغیر جامعه جهانی و سرعت تغییرات، افراد باید یاد بگیرند که چگونه در سر تا سر زندگی به صورت کارآفرین رفتار کنند و لذا دامنه آن بسیار وسیع تر از صرفا” کسب و کار می‌باشد.
۲ – آموزش کارآفرینی : تأکید بر ویژگی‌ها، توانمندی‌ها و مهارت‌هایی دارد که افراد برای راه اندازی،رشد و مدیریت کسب و کار بایستی به آن مجهز شوند (کورلیسکی [۲۷]،۲۰۰۴ ؛ گیب[۲۸]،۲۰۰۲، به نقل از پور آتشی،۱۳۸۷).
اهداف آموزش کارآفرینی:
گاواران و اوسنید[۲۹] (۱۹۹۴، به نقل از الوانی، مقیمی، آذر، و رحمتی، ۱۳۹۰) اهداف برنامه آموزشی کارآفرینی را در قالب‌های زیر بیان می‌کنند :
-
- شناسایی و آماده سازی کارآفرینان بالقوه برای شروع یا توسعه دانش و فناوری در کسب و کارهای مخاطره آمیز.
-
- توانمندی مخاطبین برای برنامه های کسب و کار.
- تمرکز برای اجرای پروژه های کارآفرینانه همچون تحقیق بازار و تحلیل رقبا، تأمین مالی کسب وکار و موضوعات مالیاتی و قانونی، حیاتی هستند؛ بهبود و توسعه ی رفتارهای مستقلانه، ریسک پذیری و تقبل مسئولیت‌ها؛ توانمندسازی مخاطبین به گونه ای که درپایان دوره ی آموزشی بتوانند اقدام به تأسیس کسب وکار مخاطره آمیز دانش محور با فناوری سطح بالا کنند.
سولمان و دیگران (۲۰۰۲، به نقل از پور آتشی، ۱۳۸۷) اهداف مختلف دوره های آموزش کارآفرینی را به صورت زیر ارائه کردند:
-
- کسب دانش مربوط به کارآفرینی
-
- کسب مهارت در تحلیل فرصت‌های اقتصادی و ترکیب برنامه های عملیاتی
-
- تعیین و تقویت ظریفت، استعداد و مهارت کارآفرینی
-
- القای مخاطره پذیری در فنون تحلیلی
-
- توسعه همفکری و حمایت متقابل در جنبه‌های انحصار آفرینی کارآفرینی
-
- تقویت نگرش‌ها در جهت پذیرش تغییر
فرم در حال بارگذاری ...
